Kalecik Eskort Bag Sevinci Esra ile Ikindi Coskusu

Kalecik, Ankara’nın kırsal ve sıcak bir köşesi, ikindi saatlerinde bağlarının canlılığı, tepelerinin yumuşak eğimleri ve köylerinin samimi havasıyla hayat bulur. Üzüm bağları, taş evler ve rüzgârla salınan asma yapraklarıyla çevrili bu ilçe, güneş batarken başka bir güzelliğe bürünür. Gökyüzü turuncu ve mor tonlarla boyanır, bağlardan yükselen üzüm kokusu yel ile yayılır, köy yollarında hafif bir kahkaha yankılanır. Kalecik’in pastoral neşesi, sevinç arayanlar için bir çağrıdır. İşte böyle bir Kalecik ikindisinde, eskort Esra ile yollarım kesişti—onun bağ yolu köşesinde, Kalecik’in asmalarından gökyüzüne uzanan, bağ sevinci tadında bir coşkunun tam ortasında.

Esra, yirmilerinin sonunda, omuz hizasında dalgalı saçları ikindi ışığında buğday gibi parlayan, kahverengi gözleriyle ruhuna bir köy neşesi taşıyan bir kadın. Teni, güneş ışığında bal gibi ışıldar; enerjik ve içten tavırları seni Kalecik’in ikindi canlılığından bir anda samimi bir köşeye çeker, gülüşü kalbine bir bağ türküsü gibi yerleşir. Onun bağ köşesinde geçirdiğim anlar, Kalecik’in taş yollarını bir sevinç tablosuna çevirdi. Esra, sıradan biri değil; o, seni ikindinin parlak enerjisine davet eden, her sözüyle kalbine bir kahkaha dokuyan, bağ sevinci gibi sıcak bir yol arkadaşı. Onun neşeli enerjisi, Kalecik’in köy ruhuyla birleştiğinde, her an bir bağ şenliği gibi hissettiriyor.

Bağ Köşesinde İlk Kahkaha

Her şey, Esra’nın Kalecik’teki bağ yolu köşesinde başladı. Tozlu bir patikadan, üzüm kokusuyla ulaştığımız bu yer, asmalarla çevrili, etrafı yabani otlarla süslenmiş, ahşap bir bank ve renkli kilimlerle kaplı bir dinlenme alanıydı; fonda hafif bir kaval tınısı, ikindinin bağ kokusuyla uyum içindeydi. Esra, üzerinde ince bir gömlek ve keten bir pantolon, enerjisi bağı bir anda ısıtıyordu. Bana gülümsedi, “Kalecik’in ikindi coşkusuna hazır mısın, yolcu?” dedi, sesi bir bağ esintisi kadar taze ama içinde bir şenlik saklı. “Ama dikkat et, bu ikindi ruhun benim öykülerimle asmalarda koşabilir!” Elinde bir bardak üzüm suyu, gözleri bağların yeşilinde geziniyordu.

Köşeye yerleştik; bağ yolu, Kalecik’in ikindi manzarasıyla doluydu—asmaların altın parıltısı, tepelerin yumuşak gölgeleri, gökyüzünün turuncu-mor dansı. Hava, üzüm ve toprak kokusuyla doluydu. “Burası benim sevinç yuvam,” dedi, gömleğinin kollarını sıvayarak. “Seni bu ikindi Kalecik’in bağ kalbine taşıyacağım.” Gömleği, onun neşeli havasını bir tablo gibi sergiliyor, pantolonu çevik hareketlerini tamamlıyordu. Üzüm suyu bardaklarımız gökyüzüne kaldırıldı, sohbet bir bahar dalı gibi açıldı; Kalecik’in köy öykülerinden, bağların ikindi anılarına, oradan köylülerin taze kahkahalarına kayıverdik. “Hadi, bu keyfi iç köşeye taşıyalım,” dedi, elimi tuttu, dinlenme alanının daha samimi bir köşesine, kilimlerle kaplı bir sedire doğru yürüdük.

İç Köşede Neşeli Tınılar

Esra’nın iç köşesi, ikindi vakti bir neşe yuvasına dönüştü. Renkli kilimler, güneş ışığının gölgeleriyle oynuyor, bağdan süzülen yaprak hışırtıları alanı dolduruyordu. Etrafta sade, el boyaması asma motifleri, bir köşede küçük bir ahşap fener yanıyordu. Esra, “Burası benim coşku yuvam,” dedi ve kaval tınısına uyarak neşeyle gülümsedi, hareketleri bir bağ çiçeğinin canlılığı gibi. “Hadi, bu sevince dal!” diye fısıldadı, beni yanına çekti. Gömleği yere kaydı, enerjisi ikindi ışığında bir üzüm tanesi gibi parlıyordu. Bu alan, onun neşeli dünyasıydı.

Kilimli sedire oturduk, Esra bir bardak üzüm suyu uzattı. “Kalecik ikindileri benimle tatlanır,” dedi, gözleri bir bağ manzarası gibi ışıldıyordu. “Benimle her an bir kahkaha.” Bana doğru eğildi, nefesi tenimde bir bağ yeli gibi geçti. “Bu neşeyi duyumsar mısın?” diye sordu, parmakları kolumda bir türkü gibi gezindi. İkindi ışığı tenini bir bağ tablosu gibi aydınlattı, taze ve samimi. “Şenlik başlasın,” dedi, enerjisi köşeyi bir canlı ikindi gibi sardı. Bana bir anısını anlattı—Kalecik’in bir bağında ikindi vakti bir köylünün neşeli türkü söyleyişi, yolda tesadüfen karşılaştığı bir dostun gülüşü. Her kelimesi, beni onun neşeli dünyasına daha çok çekti. Ama asıl büyü, Esra’nın sohbetteki bağ sevinci tadındaki sıcaklığıydı—her cümlesi bir güneş ışını, her bakışı bir bağ parıltısı gibi, sanki bu ikindi onun en sevdiği köy sahnesiymiş gibi coşkuyla doluydu. Köşe, kaval sesleriyle titreşti, fener ışığı yansıttı, Esra’nın enerjisi beni bir neşenin en parlak anlarına sürükledi.

Bağda Kalecik İkindisi

Esra, “Kalecik’in ikindisini gerçekten anlamak için onun toprağını hissetmelisin,” dedi ve beni tekrar bağ yoluna çıkardı. Kalecik’in ikindi manzarası önümüzde uzanıyordu; asmaların altın parıltısı, tepelerin yumuşak gölgeleri, gökyüzünün turuncu-mor dansı. “Burası benim sevinç sahnem,” dedi, gömleğini omuzlarına atıp bir asmaya yaslandı. “Hadi, bu coşkuya katıl!” Teni ikindi ışığında bir bal damlası gibi parlıyordu, hareketleri bir köy öyküsünün parçasıydı.

İkindi yeliyle bana yaklaştı. “Ben bu ikindinin neşeli rehberiyim,” dedi, bakışları tenime bir çiçek yaprağı gibi değdi. Bağın üzüm kokusu, onun çiçek kokusuyla birleşti. Eli kolumu hafifçe yakaladı, enerjisi bir yaz ikindisi gibi sıcaktı. “Kalecik’te sevinç benimle başlar,” dedi ve ufka bakarak bir türkü mırıldandı. Bağ yolu canlandı, ikindi bir köy şenliği gibi uyandı. Esra, bağ sevinci gibi bir neşeli yol arkadaşıydı; beni Kalecik’in bağ nabzına çekti, canlı sohbetiyle ruhumu bir sevinç şölenine çağırdı. “Seni bırakmam,” dedi, kahkahaları bağı bir ikindi tapınağı gibi doldurdu. Bu bağ yolu onun neşe sahnesi, ben onun sevinç yolcusuydum.

İkindinin Doruğunda Coşku Dalgası

İkindinin ilerleyen anlarında, iç köşede soluklandık. Esra, sedire uzandı, “Kalecik ikindileri burada neşeyi açar,” dedi. Saçları yelde dalgalanıyor, gözleri hâlâ bir bağ gibi parlıyordu. “Ama içimdeki öyküler hâlâ seni çağırıyor,” dedi, beni kendine çekti. İkindinin sıcaklığı tenini okşadı, ama o bir bağ ateşi gibi parlıyordu.

Bana sarıldı, “Seni bu neşeyle coşturacağım,” dedi ve başka bir anıya daldı—Kalecik’in bir bağında ikindi vakti bir köylünün üzüm toplayışı, yolda tesadüfen karşılaştığı bir gülüş. “Kalecik ikindileri türkülerle parlar,” diye güldü, sesi köşeyi doldurdu. Hareketleri bir bağ dalı gibi akıcıydı, sevinç bir dalga gibi taştı. Yel onun kahkahalarını taşıdı, köşe onun enerjisiyle titreşti. Sohbetteki coşku, her anına bağ sevinci tadında bir sıcaklık katıyordu; sanki bu anlar onun için bir köy şöleniydi. “Benden kaçamazsın,” dedi ve ikindinin finalini köşede taçlandırdı.

Bağ Sevinci’nin Son Parıltısı

Final, bağ yolunda sahnelendi. İkindi güneşi Kalecik’e yayılırken, bağlar bir köy türküsü gibi fısıldıyordu. Esra, asmaya yaslandı, “Burası benim sevinç yuvam,” dedi. “Seni burada coşturdum!” Saçları yelde dans ediyor, gözleri hâlâ bir ışık gibi parlıyordu. “Bu ikindi kalbine bir türkü yerleşti,” dedi, son bir neşeli bakışla beni bağladı. Bağ yolu, onun kahkahalarıyla çınladı.

Kalecik’in Bağ Sevinci Tadında İkindi Coşkusu

Esra’yla Kalecik’te geçen ikindi, bir köy şenliği gibi. O, bağ sevinci; seni bağ nabızlarıyla coşturan, neşeli sohbeti ve sıcak enerjisiyle kalbine bir bağ dokuyan bir hanım. “Kalecik benim neşe sahnem,” dedi son olarak, dudaklarında taze bir gülümseme. “Yüreğin çağırırsa, geri dön.” Kalecik’in üzüm bağlarına dalmaya cesaretin varsa, Esra seni bekliyor. Ama unutma: O, seni türkülerle kucaklar, gülüşüyle kalbine bir ikindi neşesi bırakır!