Kalecik Eskort Keyfin Yol Arkadasi Fatma ile Sabah Sevinci

Kalecik, Ankara’nın sakin ve doğal ilçelerinden biri, üzüm bağları, tarihi kalesi ve köy havasıyla bilinir. Gündüzleri bağlar arasında gezinenlerle şenlenir, sabahları ise güneşin ilk ışıklarıyla adeta bir neşe yuvasına dönüşür. Bağ yollarında üzüm kokuları yükselir, üzüm kokulu köşeler sabah yeliyle canlanır, gökyüzü berrak bir maviyle parlar. Bu serin semt, doğa ve dostluk ruhunun buluştuğu bir yer olarak, keyif arayanlar için bir çekim merkezi. İşte böyle bir Kalecik sabahında, eskort Fatma ile yollarımız kesişti—onun saman örtülü köşesinde, Kalecik’in bağ yollarından sabah vaktine uzanan, keyfin yol arkadaşı tadında bir keyif gezintisinin tam ortasında.

Fatma, yirmilerinin sonunda, omuz hizası saçları güneş ışığında bal gibi parlayan, kahve gözleriyle yüreğine bir sıcaklık dokunan bir kadın. Yüzü, sabah ışığında yumuşacık parlar; bakımları seni Kalecik’in günlük telaşından bir anda neşeli bir sakinliğe çeker, gülüşü yüreğine bir bahar çiçeği gibi yerleşir. Onun köşesinde geçirdiğim sabah, Kalecik’in bağlarını bir neşe bahçesine çevirdi. Fatma, sıradan biri değil; o, seni sabahın taze havasına çağıran, her sözüyle yüreğine bir gülücük konduran, keyfin yol arkadaşı gibi içten bir dost. Onun bitmeyen canlılığı, Kalecik’in serin havasıyla birleştiğinde, her an bir dost sofrası gibi hissettiriyor.

Köşede İlk Günışığı

Her şey, Fatma’nın Kalecik’teki saman örtülü köşesinde başladı. Dar bir patikadan ulaştığımız bu yer, ahşap zeminli, yumuşak battaniyeler, asılı küçük kandiller ve pamuk yastıklarla süslenmiş bir yuvaydı; fonda hafif bir saz tınısı çalıyordu, bağların sabah sessizliğiyle uyum içinde. Fatma, üzerinde hafif bir yemeni ve uzun bir etek, canlılığı sabahı bir anda ısıtıyordu. Bana gülümsedi, “Kalecik’in sabah sevincine hazır mısın, yolcu?” dedi, sesi bir bahar yeli kadar yumuşak ama içinde bir neşe saklı. “Ama dikkat et, bu sabah yüreğin benim sohbetimle coşabilir!” Elinde bir bardak serin ayran, gözleri kandillerin ışığında parlıyordu.

Köşeye yerleştik; açık pencereden Kalecik’in sabah havası doluyordu—bağ yollarının üzüm kokusu, çiçeklerin hafif kokusu, gökyüzünün berrak mavisi. Hava, güneşin sıcaklığı ve bağ serinliğiyle doluydu. “Burası benim neşe yuvam,” dedi, yemenisini omzuna atarak. “Seni bu sabah Kalecik’in gizli üzüm kokulu köşelere götüreceğim.” Yemeni, onun candan havasını bir bahçe gibi gösteriyor, etek hareketlerine bir hafiflik katıyordu. Ayran bardaklarımız gökyüzüne dost selamı gibi kalktı, sohbet bir bahar dalı gibi açıldı; Kalecik’in bağ hikâyelerinden, köşelerdeki tatlı anılara, oradan sabahın neşeli dakikalarına kayıverdik. “Hadi, bu keyfi iç köşeye taşıyalım,” dedi, elimi tuttu, köşenin küçük iç kısmına bir sabah gezintisine çıkar gibi yürüdük.

İç Köşede Neşeli Sohbet

Fatma’nın iç köşesi, sabah vakti bir dostluk yuvasına dönüştü. Battaniyeler, kandil ışığının gölgeleriyle oynuyor, açık pencereden üzüm kokusu doluyordu. Duvarda el dokuması bir kilim, bir köşede küçük bir ahşap kupa duruyordu. Fatma, “Burası benim canlılık köşem,” dedi ve saz tınısına uyarak hafifçe gülümsedi, hareketleri bir bahar dalı gibi içten. “Hadi, bu neşeye katıl!” diye fısıldadı, beni yanına çekti. Yemeni omzundan kaydı, canlılığı sabah ışığında bir güneş gibi parlıyordu. Bu köşe, onun neşeli dünyasıydı.

Yumuşak bir yastığa oturduk, Fatma bir bardak ayran daha uzattı. “Kalecik sabahları benimle şenlenir,” dedi, gözleri berrak gök gibi parlıyordu. “Benimle her an bir gülücük.” Yanıma sokuldu, nefesi yüzümde bir yel gibi geçti. “Bu neşeyi duyuyor musun?” diye sordu, eli kolumda bir dost gibi gezindi. Günışığı yüzünü bir bahar çiçeği gibi aydınlattı, yumuşak ve içten. “Yolculuk başlasın,” dedi, canlılığı köşeyi bir sabah sofrası gibi sardı. Bana bir anısını anlattı—Kalecik’in bir bağ yolunda sabah vakti gördüğü bir tavşan, Kızılay’da karşılaştığı bir güler yüzlü yolcu. Her sözü, beni onun neşeli dünyasına daha çok çekti. Ama asıl güzellik, Fatma’nın sohbetteki keyfin yol arkadaşı tadındaki canlılığıydı—her sözü bir gülüş, her bakışı bir güneş gibi, sanki bu sabah onun en sevdiği bağ anısıymış gibi içten ve coşkulu. Köşe, saz tınılarıyla doldu, kandiller ışığını kilime yansıttı, Fatma’nın neşesi beni bir keyif gezintisinin en tatlı anlarına sürükledi.

Köşede Kalecik Sabahı

Fatma, “Kalecik’in sabahını tam anlamak için onun güneşini seyretmelisin,” dedi ve beni tekrar saman örtülü köşenin açık penceresine götürdü. Kalecik’in sabah havası önümüzde uzanıyordu; bağ yollarının üzüm kokusu, çiçeklerin taze kokusu, gökyüzünün berrak mavisi. “Burası benim neşe yuvam,” dedi, yemenisini omzuna atıp ahşap çerçeveye yaslandı. “Hadi, bu keyfe katıl!” Yüzü günışığında bir ay gibi parlıyordu, hareketleri bir dost selamı gibi içten.

Sabah yeliyle yanıma yaklaştı. “Ben bu sabahın neşe kaynağıyım,” dedi, bakışları yüzüme bir üzüm kokusu gibi değdi. Bağların kokusu, onun sıcaklığıyla birleşti. Eli kolumu hafifçe tuttu, canlılığı bir bahar sabahı gibi içtendi. “Kalecik’te neşe benimle başlar,” dedi ve gökyüzüne bakıp bir türkü mırıldandı. Bağ yaprakları titreşti, sabah bir dost sofrası gibi canlandı. Fatma, keyfin yol arkadaşı gibi bir candan dosttu; beni Kalecik’in taze bağlarına çekti, tatlı sohbetiyle ruhumu bir keyif yolculuğuna çağırdı. “Seni bırakmam,” dedi, gülüşleri köşeyi bir sabah şenliği gibi doldurdu. Bu köşe onun neşe yuvası, ben onun yol arkadaşıydım.

Sabahın Zirvesinde Neşe Dalgası

Sabahın ilerleyen anlarında, iç köşede soluklandık. Fatma, yastığa yaslandı, “Kalecik sabahları burada neşeyi açar,” dedi. Saçları yel ile dalgalanıyor, gözleri hâlâ güneş gibi parlıyordu. “Ama içimdeki hikâyeler hâlâ seni çağırıyor,” dedi, beni yanına çekti. Sabahın serinliği yüzünü okşadı, ama o bir bahar güneşi gibi sıcaktı.

Bana sarıldı, “Seni bu neşeyle coşturacağım,” dedi ve başka bir anıya daldı—Kalecik’in bir üzüm kokulu köşesinde sabah vakti gördüğü bir kelebek, Kızılay’da karşılaştığı bir candan yolcu. “Kalecik sabahları gülüşlerle dolup taşar,” diye güldü, sesi köşeyi doldurdu. Hareketleri bir bahar dalı gibi hafifti, keyif bir dalga gibi yayıldı. Yel onun gülüşlerini taşıdı, köşe onun canlılığıyla doldu. Sohbetteki neşe, her anına keyfin yol arkadaşı tadında bir içtenlik katıyordu; sanki bu anlar onun için bir dostluk şenliğiydi. “Benden kaçamazsın,” dedi ve sabahın finalini köşede taçlandırdı.

Neşe Yelinin Son Işıltısı

Final, saman örtülü köşede yaşandı. Sabah güneşi Kalecik’e yayılırken, semt bir dostluk sofrası gibi fısıldıyordu. Fatma, ahşap çerçeveye yaslandı, “Burası benim neşe yuvam,” dedi. “Seni burada neşeye boğdum!” Saçları yel ile dans ediyor, gözleri hâlâ bir bahar gibi parlıyordu. “Bu sabah yüreğine bir keyif doldu,” dedi, son bir candan bakışla beni bağladı. Köşe, onun gülüşleriyle çınladı.

Kalecik’in Keyfin Yol Arkadaşı Tadında Sabah Sevinci

Fatma’yla Kalecik’te geçen sabah, bir dostluk şenliği gibi. O, keyfin yol arkadaşı; seni bağ yollarıyla neşelendiren, tatlı sohbeti ve bitmeyen gülüşleriyle yüreğine bir sabah ışığı dokuyan bir candan kadın. “Kalecik benim neşe yuvam,” dedi son olarak, dudaklarında içten bir gülücük.GGG “Yüreğin çağırırsa, geri dön.” Kalecik’in bağ yollarına dalmaya cesaretin varsa, Fatma seni bekliyor. Ama unutma: O, seni gülüşlerle sarmalar, sohbetiyle yüreğine bir sabah sevinci bırakır!