Kalecik Eskort Neseli Dost Zeynep ile Ogle Keyfi

Kalecik, Ankara’nın huzurlu ve doğal ilçelerinden biri, üzüm bağları, tarihi kalesi ve köy havasıyla bilinir. Gündüzleri kale çevresinde gezinenlerle şenlenir, öğle vakti ise güneşin sıcak ışıklarıyla adeta bir neşe yuvasına dönüşür. Kale yollarında lavanta kokuları yükselir, lavanta gölgeli köşeler öğle yeliyle canlanır, gökyüzü berrak bir maviyle parlar. Bu serin semt, doğa ve dostluk ruhunun buluştuğu bir yer olarak, keyif arayanlar için bir çekim merkezi. İşte böyle bir Kalecik öğlesinde, eskort Zeynep ile yollarımız kesişti—onun keten örtülü köşesinde, Kalecik’in kale yollarından öğle vaktine uzanan, neşeli dost tadında bir keyif gezintisinin tam ortasında.

Zeynep, yirmilerinin başında, kısa dalgalı saçları güneş ışığında bal gibi parlayan, mavi gözleriyle yüreğine bir sıcaklık dokunan bir kadın. Yüzü, öğle ışığında yumuşacık parlar; bakımları seni Kalecik’in günlük telaşından bir anda neşeli bir sakinliğe çeker, gülüşü yüreğine bir bahar çiçeği gibi yerleşir. Onun köşesinde geçirdiğim öğle, Kalecik’in kale çevresini bir neşe bahçesine çevirdi. Zeynep, sıradan biri değil; o, seni öğlenin taze havasına çağıran, her sözüyle yüreğine bir gülücük konduran, neşeli dost gibi içten bir arkadaş. Onun bitmeyen canlılığı, Kalecik’in serin havasıyla birleştiğinde, her an bir dost sofrası gibi hissettiriyor.

Köşede İlk Günışığı

Her şey, Zeynep’in Kalecik’teki keten örtülü köşesinde başladı. Dar bir patikadan ulaştığımız bu yer, ahşap zeminli, yumuşak battaniyeler, asılı küçük kandiller ve pamuk yastıklarla süslenmiş bir yuvaydı; fonda hafif bir kaval tınısı çalıyordu, kale yollarının öğle sessizliğiyle uyum içinde. Zeynep, üzerinde hafif bir yemeni ve uzun bir etek, canlılığı öğleyi bir anda ısıtıyordu. Bana gülümsedi, “Kalecik’in öğle keyfine hazır mısın, yolcu?” dedi, sesi bir bahar yeli kadar yumuşak ama içinde bir neşe saklı. “Ama dikkat et, bu öğle yüreğin benim sohbetimle coşabilir!” Elinde bir bardak serin ayran, gözleri kandillerin ışığında parlıyordu.

Köşeye yerleştik; açık pencereden Kalecik’in öğle havası doluyordu—kale yollarının lavanta kokusu, çiçeklerin hafif kokusu, gökyüzünün berrak mavisi. Hava, güneşin sıcaklığı ve kale serinliğiyle doluydu. “Burası benim neşe yuvam,” dedi, yemenisini omzuna atarak. “Seni bu öğle Kalecik’in gizli lavanta gölgeli köşelere götüreceğim.” Yemeni, onun candan havasını bir bahçe gibi gösteriyor, etek hareketlerine bir hafiflik katıyordu. Ayran bardaklarımız gökyüzüne dost selamı gibi kalktı, sohbet bir bahar dalı gibi açıldı; Kalecik’in kale hikâyelerinden, köşelerdeki tatlı anılara, oradan öğlenin neşeli dakikalarına kayıverdik. “Hadi, this keyfi iç köşeye taşıyalım,” dedi, elimi tuttu, köşenin küçük iç kısmına bir öğle gezintisine çıkar gibi yürüdük.

İç Köşede Neşeli Sohbet

Zeynep’in iç köşesi, öğle vakti bir dostluk yuvasına dönüştü. Battaniyeler, kandil ışığının gölgeleriyle oynuyor, açık pencereden lavanta kokusu doluyordu. Duvarda el dokuması bir kilim, bir köşede küçük bir ahşap kupa duruyordu. Zeynep, “Burası benim canlılık köşem,” dedi ve kaval tınısına uyarak hafifçe gülümsedi, hareketleri bir bahar dalı gibi içten. “Hadi, bu neşeye katıl!” diye fısıldadı, beni yanına çekti. Yemeni omzundan kaydı, canlılığı öğle ışığında bir güneş gibi parlıyordu. Bu köşe, onun neşeli dünyasıydı.

Yumuşak bir yastığa oturduk, Zeynep bir bardak ayran daha uzattı. “Kalecik öğleleri benimle şenlenir,” dedi, gözleri berrak gök gibi parlıyordu. “Benimle her an bir gülücük.” Yanıma sokuldu, nefesi yüzümde bir yel gibi geçti. “Bu neşeyi duyuyor musun?” diye sordu, eli kolumda bir dost gibi gezindi. Günışığı yüzünü bir bahar çiçeği gibi aydınlattı, yumuşak ve içten. “Yolculuk başlasın,” dedi, canlılığı köşeyi bir öğle sofrası gibi sardı. Bana bir anısını anlattı—Kalecik’in bir kale yolunda öğle vakti gördüğü bir sincap, Kızılay’da karşılaştığı bir güler yüzlü yolcu. Her sözü, beni onun neşeli dünyasına daha çok çekti. Ama asıl güzellik, Zeynep’in sohbetteki neşeli dost tadındaki canlılığıydı—her sözü bir gülüş, her bakışı bir güneş gibi, sanki bu öğle onun en sevdiği kale anısıymış gibi içten ve coşkulu. Köşe, kaval tınılarıyla doldu, kandiller ışığını kilime yansıttı, Zeynep’in neşesi beni bir keyif gezintisinin en tatlı anlarına sürükledi.

Köşede Kalecik Öğlesi

Zeynep, “Kalecik’in öğlesini tam anlamak için onun güneşini seyretmelisin,” dedi ve beni tekrar keten örtülü köşenin açık penceresine götürdü. Kalecik’in öğle havası önümüzde uzanıyordu; kale yollarının lavanta kokusu, çiçeklerin taze kokusu, gökyüzünün berrak mavisi. “Burası benim neşe yuvam,” dedi, yemenisini omzuna atıp ahşap çerçeveye yaslandı. “Hadi, bu keyfe katıl!” Yüzü günışığında bir ay gibi parlıyordu, hareketleri bir dost selamı gibi içten.

Öğle yeliyle yanıma yaklaştı. “Ben bu öğlenin neşe kaynağıyım,” dedi, bakışları yüzüme bir lavanta kokusu gibi değdi. Kale kokusu, onun sıcaklığıyla birleşti. Eli kolumu hafifçe tuttu, canlılığı bir yaz öğlesi gibi içtendi. “Kalecik’te neşe benimle başlar,” dedi ve gökyüzüne bakıp bir türkü mırıldandı. Kale taşları titreşti, öğle bir dost sofrası gibi canlandı. Zeynep, neşeli dost gibi bir candan arkadaşdı; beni Kalecik’in taze yollarına çekti, tatlı sohbetiyle ruhumu bir keyif yolculuğuna çağırdı. “Seni bırakmam,” dedi, gülüşleri köşeyi bir öğle şenliği gibi doldurdu. Bu köşe onun neşe yuvası, ben onun yol arkadaşıydım.

Öğlenin Zirvesinde Neşe Dalgası

Öğlenin ilerleyen anlarında, iç köşede soluklandık. Zeynep, yastığa yaslandı, “Kalecik öğleleri burada neşeyi açar,” dedi. Saçları yel ile dalgalanıyor, gözleri hâlâ güneş gibi parlıyordu. “Ama içimdeki hikâyeler hâlâ seni çağırıyor,” dedi, beni yanına çekti. Öğlenin serinliği yüzünü okşadı, ama o bir yaz güneşi gibi sıcaktı.

Bana sarıldı, “Seni bu neşeyle coşturacağım,” dedi ve başka bir anıya daldı—Kalecik’in bir lavanta gölgeli köşesinde öğle vakti gördüğü bir kuş, Kızılay’da karşılaştığı bir candan yolcu. “Kalecik öğleleri gülüşlerle dolup taşar,” diye güldü, sesi köşeyi doldurdu. Hareketleri bir bahar dalı gibi hafifti, keyif bir dalga gibi yayıldı. Yel onun gülüşlerini taşıdı, köşe onun canlılığıyla doldu. Sohbetteki neşe, her anına neşeli dost tadında bir içtenlik katıyordu; sanki bu anlar onun için bir dostluk şenliğiydi. “Benden kaçamazsın,” dedi ve öğlenin finalini köşede taçlandırdı.

Neşe Yelinin Son Işıltısı

Final, keten örtülü köşede yaşandı. Öğle güneşi Kalecik’e yayılırken, semt bir dostluk sofrası gibi fısıldıyordu. Zeynep, ahşap çerçeveye yaslandı, “Burası benim neşe yuvam,” dedi. “Seni burada neşeye boğdum!” Saçları yel ile dans ediyor, gözleri hâlâ bir bahar gibi parliyordu. “Bu öğle yüreğine bir neşe doldu,” dedi, son bir candan bakışla beni bağladı. Köşe, onun gülüşleriyle çınladı.

Kalecik’in Neşeli Dost Tadında Öğle Keyfi

Zeynep’le Kalecik’te geçen öğle, bir dostluk şenliği gibi. O, neşeli dost; seni kale yollarıyla neşelendiren, tatlı sohbeti ve bitmeyen gülüşleriyle yüreğine bir öğle ışığı dokuyan bir candan kadın. “Kalecik benim neşe yuvam,” dedi son olarak, dudaklarında içten bir gülücük. “Yüreğin çağırırsa, geri dön.” Kalecik’in kale yollarına dalmaya cesaretin varsa, Zeynep seni bekliyor. Ama unutma: O, seni gülüşlerle sarmalar, sohbetiyle yüreğine bir öğle sevinci bırakır!